Benjamin op de buurtbus
Hoe is het om chauffeur te zijn op de Buurtbus? U kunt hier de ervaringen lezen van Paul van der Laan, vrijwilliger van Buurtbusvereniging Hoeksche Waard Oost.
"Als kind speelde ik altijd graag conducteurtje, met een pet, fluit, tasje en heuse – vervallen - kaartjes die je van een aardige bus- of tramconducteur had gekregen. En zie: na vele decennia is deze jongensdroom uitgekomen: na een testrit, vier proefritten en een eigen rit op de Buurtbus ben ik nu buschauffeur op een heuse lijnbus, met echte kaartjes en een stempeltje en een rode knop onder de hand om de deur met een sissend geluid te openen!
Ook al kan ik me nog niet echt een ervaren chauffeur noemen, ik ken toch al een aantal vaste klanten, zoals die aardige bakkersvrouw die graag voor haar winkel in Piershil wordt afgezet, of de vriendelijke scholier, die steevast boven op de Zinkweg vanachter uit de bus roept: “Mijnheer, zou ik er a.u.b. bij dat rode hek bij de Willem uit mogen?”
Ik voel mij soms als de taxichauffeur uit dat TV-programma: je hoeft alleen maar aan de passagier te vragen: “Mevrouw, hebt u ook de watersnoodramp meegemaakt?” en je rit is te kort om het hele verhaal te horen. De kans dat zij het niet weet is klein, de gemiddelde leeftijd van de passagiers is toch al gauw ruim 70!
Ik heb trouwens toch wel eens de indruk, dat sommige passagiers meer voor de gezelligheid meegaan, dan dat ze daadwerkelijk op weg zijn naar een bestemming. Je bent nog niet van de halte vertrokken of er wordt al gezellig gebabbeld. Het bordje “Niet spreken met de bestuurder” hangt er in de Buurtbus duidelijk meer voor de folklore!
Van al die hoogwaardige gesprekken leer ik, van origine uit de omgeving van Leiden, trouwens ook aardig wat Hoekschewaards. In een gesprek over het appartementencomplex De Gravin in Oud-Beijerland, waarin kennelijk allerlei moderne beveiligingssnufjes zijn toegepast, merkte een passagiere in onvervalste poldertaal op: “Je mot bekant HBS hebbe om daar binnen te kenne komme, met al die knoppies overal!”
Merkwaardig genoeg schijnen, afgezien van die ene scholier, alleen vrouwelijke passagiers de halte van lijn 711 te kunnen vinden. Daar moet toch nodig eens sociologisch onderzoek naar gedaan worden! Trouwens, het begrip ‘halte’ is in het Buurtbusjargon ruim op te vatten. Midden in de polder, ver van een reguliere halte, kan iemand zo maar de hand opsteken om mee te mogen. Maar, let op, het kan ook een van de vele Hoekschewaardenaren zijn die denken, dat Klaas V., de grote man en organisator van de Buurtbusvereniging, achter het stuur zit. Ongelofelijk: tijdens mijn proefritten met Klaas was het een continu gezwaai van en naar bekenden. Wat een fanclub heeft die man!
Tenslotte, in mijn arbeidzame leven bevond ik mij, naarmate ik tegen mijn pensioen aanliep, vanzelfsprekend steeds meer in gezelschap van jongere mensen. Je wordt aldus vanzelf een Methusalem. Nu ik echter op de Buurtbus zit, voel ik me tussen al die oudere passagiers weer helemaal jong. Ik ben de Benjamin op de bus!!
Dus: word chauffeur op de buurtbus: je verricht dankbaar werk, het is gezellig en het houdt je jong!"
